"FREIHEITSSTROM"
- EEN KUNSTPROJECT AAN HET WATER

80 JAAR VREDE EN VRIJHEID TUSSEN NEDERLAND EN DUITSLAND IN 
HET JUBILEUMJAAR 2025

 

Zoals de stroom uit een oneindig aantal druppels bestaat, hebben wij, Marjon Hermeling, Dorothea Heweling Hollands en Judith von Tora deze essentie als basis genomen voor ons gezamenlijke projectidee.


We hebben kettingschakels van rond aluminiumdraad in druppelvorm gebogen en deze plat en met reliëf geslagen om het op het glinsterend oppervlak van een rivier te laten lijken.

In deze eerste druppelvorm wordt een tweede, kleinere druppel vrij beweegbaar opgehangen, als artistiek symbool voor de ‘kleintjes in ons midden’, de kinderen. Beschermd door ons volwassenen kunnen zij zich niet alleen vrij, veilig en vreedzaam in het leven ontwikkelen, maar is het ook een symbool van onze taak om de waarden van vreedzaam en vrij samenleven door te geven aan de volgende jongere generatie, zodat we misschien er gezamenlijk in zullen slagen om de machtshebbers op deze aarde, die alleen op persoonlijke macht en gewin uit zijn, op hun plaats te zetten.

Fluorescerende, ronde en licht gebogen vormen van plexiglas, die op hun beurt in het midden van de kleinere binnenste druppels hangen, lichten op in verschillende kleuren en maten. Zij zijn zo van verre zichtbaar, zelfs ’s nachts en vertegenwoordigen de kleurrijke diversiteit van onze samenleving. Zelfs in de donkerste tijden zal de gedachte van vrede en vrijheid ons dragen.

De sokkel, een cilindervormige, twee meter hoge kolom wordt bekleed met een koker waarop de tekst, van een sprookje over één enkele druppel water die een hele woestijn laat bloeien, zichtbaar zal zijn. Met behulp van een QR-code zal deze niet alleen leesbaar, maar ook hoorbaar zijn.

Net als een slanke reclamezuil heeft dit element een overstekende kap. Op elkaar gestapelde gebogen ronde plexiglas platen, trekken met hun heldere profielranden al van een afstand de aandacht van de kijker. Net onder de veelkleurige kap is de cilinder doorboord door middel van een staaf, hieraan kunnen we onze ketting ophangen. Van meer dan twee meter hoogte, kan de ketting, van bijna verticaal naar horizontaal, langzaam bewegen in de wind totdat hij met zijn laatste druppelvormige schakel het water van de rivier induikt, waar hij symbolisch veilig terugkeert naar zijn oorsprong, stevig verankerd.

De vierkante, betonnen sokkel aan de Duitse zijde is bedekt met zachte kussens die bezoekers aanmoedigen om te blijven hangen. Aan de Nederlandse zijde wordt ditzelfde doel bereikt met behulp van cilindervormige krukje met een comfortabele hoes, zodat de geïnteresseerde kijkers rustig kunnen genieten van de beweging van onze meterslange slinger, een uitgestrekte, uiterst fragiele, gekleurde en heldere ketting van druppels. De delicate frameconstructie van de losse druppelvormen is bedoeld om op symbolische wijze de kwetsbaarheid van vrede en vrijheid weer te geven.

In ons artistieke werk hebben we er voor gezorgd dat we ons bleven concentreren op de essentie van de opdracht. Het oneindigheidssymbool komt terug als een gespiegelde vorm van een enkele druppel. Het leek ons voor de hand liggen om van de druppels een ketting te maken als symbool voor ons mensen. Een ketting is slechts zo sterk als de zwakste schakel en weerspiegelt de kwetsbaarheid van onze vrede. De vrede behouden zal de grootste opdracht voor ons mensen zijn.

Wij drieën hopen dat wij uw nieuwsgierigheid en verlangen naar onze heldere en bewegende watersculptuur hebben gewekt en kijken zeer uit naar uw antwoord.


Kunstenaars:

Marjon Hermeling (NL) | Dorothea Heweling-Hollands (D) | Judith von Tora (D)

MISSCHIEN MAAR EEN SPROOKJE…

HET ZAADJE

Er was eens een zaadje in een grote, zeer hete woestijn. Diep onder de zandlagen lag het te slapen – vele decennia lang.

Tot het op een dag verfrissende koelte en vochtigheid om zich heen voelde en het ontwaakte uit zijn diepe slaap. De grote vloed komt eraan, dacht het opgewonden! Ik moet naar het licht, moet kiemen en groeien, grote groene bladeren ontvouwen, bloemen vormen en mijn zaden gaan verspreiden over de hele wereld! Haastig worstelde het zich door de dikke laag naar boven en voelde het zich met iedere gewonnen centimeter groter en levendiger. Toen het uiteindelijk door de bovenste laag heen brak, had het in de tussentijd al wortels gevormd, krachtig en wijd vertakt in de onderste, koelere lagen van het woestijnzand. Het bekommerde zich niet om de verschrikkelijke hitte, die op de oppervlakte heerste, maar ging ijverig door met het kweken van stengels, bladeren en bloemen, het wilde zoveel mogelijk insecten aantrekken zodat zijn stuifmeel in alle windrichtingen zou worden gedragen. En het zand zond geursignalen uit, zodat de kleine gevleugelde wezentjes zouden weten waar ze het konden vinden.

Een enkele druppel was genoeg om het zaadje tot leven te wekken en omdat het niet had opgemerkt dat er niets meer was dan deze ene druppel, bleef het onbekommerd zijn doel nastreven om groot en sterk te worden - in de vaste overtuiging dat hij bereid zou zijn alle tegenslagen het hoofd te bieden. Tegelijkertijd riep het in de woestijn: Ontspruit, lieve zaden! De tijd is rijp, je moet ontkiemen, je vermeerderen! Laat ons tapijten van bloemen vormen, geurige oases van welriekende bladeren!

Zorgzaam ging het zaadje met zijn kleine hoeveelheid vocht om, sloot zijn stengels en bladeren af en al snel zag men overal meer groene scheuten door het zand heen breken. Iedere scheut werd – met zicht op de vele verse zaden – gesterkt in zijn voornemen om zich te ontwikkelen en zich niets aan te trekken van de brandende hitte. In korte tijd – bijna van de ene op de andere dag – ontstond er een paradijs van bloeiende, heerlijk geurende planten, die keer op keer, bedekt waren met zoemende, kleine diertjes, die zich geen nectar wilden laten ontgaan. 

En hoewel het alleen maar een enkele druppel water was, die het zaadje tot leven gewekt had, hadden ook de andere zaailingen zich op wonderbaarlijke wijze staande weten te houden tegen de zon en de hitte.

Hoe dit alles bereikt werd blijft het grote mysterie in duistere delen van de geschiedenis en tot op de dag van vandaag proberen slimme geesten tevergeefs dit geheim te ontrafelen.

En ergens in de verre toekomst zal er misschien ooit weer een kleine druppel water zijn dat de wereld tot bloei zal brengen.

(c) JUDITH von TORA
vertaling: Marjon Hermeling

 

Kunstenaars:

Marjon Hermeling (NL) | Dorothea Heweling-Hollands (D) | Judith von Tora (D)